ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦਾ ਫੈਲਾਉ

ਮਹਾਨ ਅਵਤਾਰ ਦੇ ਸਮੁੱਚੇ ਸ਼ਰੀਰ ਵਿੱਚੋਂ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਸ਼, ਇਸ ਆਨੰਦ ਅਤੇ ਇਸ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੀਆਂ ਧਾਰਾਂ ਵਗਦੀਆਂ ਹਨ । ਇਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਉਸਦੇ ਨੇਤਰਾਂ, ਬਚਨਾਂ, ਸਰੀਰ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸਪਰਸ਼, ਉਸਦੀ ਛੁਹ ਰਾਹੀਂ ਵਹਿੰਦਾ ਹੈ । ਉਸਦੀ ਇਸ ਪਵਿੱਤਰ ਚਰਨ-ਛੁਹ ਨਾਲ ਧਰਤੀ ਅਤੇ ਧੂੜ ਵੀ ਪਵਿੱਤਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਹਰ ਕਰਮ ਨਾਲ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੇਮ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਫੈਲਦਾ ਹੈ । ਇਸ ਰੱਬੀ ਪ੍ਰਾਣੀ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਮ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦੇ ਵਹਾ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਵੱਡੇ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਪਾਪੀਆਂ ਦੇ ਪਾਪਾਂ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ । ਅਗਿਆਨਤਾ ਨੂੰ ਜੜੋਂ ਸਮਾਪਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੁਖੀ ਮਾਨਵਤਾ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਬੀਮਾਰੀਆਂ ਅਤੇ ਦੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਦੁਆਉਂਦੀ ਹੈ ।

“ਮੈਂ” ਰੂਪੀ ਅਸ਼ੁਧ “ਹਉਮੈ” ਦਾ ਤਿਆਗ ਕਰਕੇ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿੱਚ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਪਵਿੱਤਰ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ । “ਹਉਮੈ” ਦੀਰਘੁ ਰੋਗ ਹੈ, ਸਭ ਤੋਂ ਭੈੜੀ ਘਾਤਕ ਬੀਮਾਰੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵਡੀ ਅਸ਼ੁੱਧਤਾ ਹੈ । ਪਵਿੱਤਰ ਦਿਲ ਸਾਰੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਨੂੰ ਪਵਿੱਤਰ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨਾਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ । ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ “ਹਉਮੈ” ਦਾ ਹੋਣਾ ਭਰਮ ਅਤੇ ਦੋਗਲੇਪਣ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੰਦਾ ਹੈ । ਇਹ “ਹਉਮੈ” ਦੀ ਬੁਰਾਈ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਕੇ ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ਅਲੋਕਿਕ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹਰ ਵਿਅਕਤੀ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਵਿੱਚ ਸਰਬ ਵਿਆਪਕ ਸਚਾਈ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਾਈ ਨੰਦ ਲਾਲ ਜੀ ਅਤੇ ਭਾਈ ਘਨਈਆ ਜੀ ਨੇ ਹਰੇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਵਿੱਚ ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਪਿਆਰੇ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਭਗਤ ਨਾਮ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਗੋਬਿੰਦ ਦੇ ਸਭ ਦੇ ਵਿੱਚ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤੇ ।

ਬਾਬਾ ਨਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਅੱਗੇ ਇਹ ਫੁਰਮਾਇਆ: